Christelijke feestdagen waardevol voor iedereen

Kerst, Pasen en Pinksteren zijn feestdagen die je even stilzetten. Zeker als christen, omdat ze je bepalen bij het leven van Jezus op aarde. Deze feestdagen wortelen in de christelijke traditie, een traditie die de identiteit van Nederland heeft gevormd. Waarvan veel partijen zeggen dat ze er waarde aan hechten. Het gevoel bij die feestdagen en de invulling ervan is in de loop der tijden veranderd. Maar wat blijft is dat feestdagen er zijn om te vieren, om vrij te zijn, om samen te zijn met mensen die je dierbaar zijn. Daar hechten ook veel niet-christenen waarde aan. Dat moeten we koesteren en beschermen.

Feestdagen geschrapt uit winkeltijdenverordening

En dat is hard nodig want het college stelt voor om de feestdagen te schrappen als bijzondere dagen in de nieuwe winkeltijdenverordening. De supermarkten willen ook de laatste vier dagen van het jaar (Eerste Kerstdag, Nieuwjaarsdag, Eerste Paasdag en Eerste Pinksterdag) hun deuren open. Het college vindt dat prima. In het kielzog wordt ook de deur opengezet voor het toekennen van koopzondag aan een feestdag. Met deze winkeltijdenverordening is het gedaan met de rust op Eerste Pinksterdag in 2017: het wordt dan een koopzondag inclusief het circus van activiteiten om de funshopper te verleiden z'n geld uit te geven.

Economie van winnaars en verliezers?

Niemand heeft aan de binnenstadsondernemers gevraagd of ze dat eigenlijk wel willen. Het college lijkt het ook weinig te kunnen schelen. Er zijn nu eenmaal verliezers. Jammer dan. De onbegrensde vrije markt, de 24-uurseconomie en globalisering leiden tot een economie van tegenstellingen, een economie van winnaars en verliezers. Het wordt gepresenteerd als een voldongen feit, terwijl er wel degelijk iets te kiezen valt.

Gaat het om mij en mijn behoefte om elk moment te kopen wat ik wil? Of wil ik rekening houden met die ander die voor mij aan de slag moet?

Heeft de gemeenteraad alleen oog voor dat deel van de bevolking dat een goedbetaalde baan heeft en in staat is zelf zijn werktijden te bepalen? Of zien we ook de laagopgeleide die steeds vaker wordt gedwongen op onregelmatige tijden te werken tegen een laag loon?

Kiezen we voor de multinationals waar de manager morgen iemand anders kan zijn, waar beslissingen op een hoofdkantoor ver weg worden genomen, waar winst verdwijnt in de zakken van anonieme aandeelhouders? Of zijn we ook bereid te luisteren naar de zelfstandig ondernemer die jarenlang trouw is aan zijn stad en werknemers?

Als wij kijken naar het voorstel van de winkeltijdenverordening, moeten we tot onze spijt constateren dat het "ik", de hoogopgeleide, de multinational, opnieuw winnen. En dat de ander, de laagopgeleide, de zelfstandig ondernemer het opnieuw verliezen. De ChristenUnie wil geen economie van winnaars en verliezers, wij willen een economie waarin iedereen gehoord en gewaardeerd wordt.

En daar zijn andere keuzes voor nodig.

Arie de Niet