Ik ben deze zomer in House of Cards gedoken. Nadat de serie over de Amerikaanse politiek mij door meerdere vrienden en kennissen was aangeraden was er geen ontkomen meer aan. Voor de kenners: we zijn halverwege het tweede seizoen. Voor de niet-kenners: de serie gaat over congreslid Frank Underwood die alles doet om zijn tomeloze politieke ambities waar te maken. Het is een fascinerende serie die een fraaie inkijk geeft in het Amerikaanse politiek systeem. Maar het beeld dat daarvan geschetst wordt is tamelijk ontluisterend. Werkelijk alles is geoorloofd om je politieke doelen te bereiken: machtsmisbruik, corruptie, chantage, zelfs moord. Volgens voormalige president Bill Clinton klopt 99% van de serie met de werkelijkheid van Capitol Hill. Tja, of je daar nou blij mee moet zijn...

De serie roept bij mij onvermijdelijk de vragen op: Gaat het in Den Haag ook zo? Hoe zit het in Deventer? Hoe zit het bij mijzelf? Ben ik ook zo'n Frank Underwood? Of zou ik dat kunnen worden als ik te lang in politieke kringen zou vertoeven? Het zet mij aan het denken over de keuzes die ik maak als raadslid. Over mijn politieke stijl. 

Ik draai nu ruim een jaar mee als raadslid in Deventer. Ik heb inmiddels goed door hoe het spel hier gespeeld wordt. En ik speel lekker mee. Dat zeggen ook anderen tegen mij. En wat mijn stijl betreft? Ik vind het belangrijk om eerlijk te zijn. Transparant over de keuzes ook als ze lastig zijn. Niet weg lopen voor lastige dilemma's. Besluiten moeten zorgvuldig zijn afgewogen en goed worden onderbouwd. Het frustreert mij echt enorm als ik vind dat er een slecht besluit wordt genomen. Ik wil geen beloftes doen die ik niet kan waarmaken. Fouten mogen gemaakt worden, als je er maar niet voor wegloopt. Betrokken, betrouwbaar. Klinkt allemaal heel idealistisch. Misschien wel naïef. 

Maar ik ben helaas niet heilig. Ik ben gevoelig voor complimenten, waardering, aandacht. En dat is er voldoende in de politieke arena. Zeker als je nog hogerop komt. Ik heb politieke doelen en onze kiezers verwachten dat ik daar voor strijd. En om dat te bereiken moet je af en toe ook vieze handen durven maken. Een halve waarheid kan iemand net over de streep trekken. En als ik een politieke tegenstander een pootje kan lichten, zou ik dat dan doen? What Would Frank (Underwood) Do?

Deventer is gelukkig geen Washington. Maar ik wil graag voorkomen dat ik een Frank Underwood wordt. Dat is toch wel een schrikbeeld. Ik wil mezelf recht in de ogen kunnen kijken. Voor mij is er maar één oplossing. Steeds weer terug naar de bron. What Would Jesus Do? Die vraag ga ik mij komend jaar vaker stellen. 

Arie de Niet