Om te beginnen het college. Dat heeft aan het begin de handen afgetrokken van het speelgoedmuseum door achterover te leunen en het proces volledig aan de raad over te laten. Wethouder Hartogh Heijs had zijn verantwoordelijkheid moeten nemen en regie voeren op het proces. Als verweer gaf de wethouder aan dat zijn handen af en toe jeukten, maar dat hij niet actief heeft ingegrepen vanwege zijn opvatting over het dualisme. De raad had het naar zich toe getrokken, dus kon hij niets doen. Dat is nogal een beperkte opvatting van dualisme. De kern van dualisme is volgens mij juist dat college en gemeenteraad een eigen rol en eigen opvattingen hebben. Uiteindelijk beslist de raad. Maar het college mag, sterker nog moet iets vinden over zo'n belangrijk proces en kan de raad ook tegengas geven als er volgens het college verkeerde keuzes worden gemaakt.

Dan de gemeenteraad zelf. We hebben de stad uitgedaagd om met plannen te komen voor een vernieuwende permanente invulling van het speelgoedmuseum. Dat was heel mooi bedacht vanuit de kracht van ondernemers en culturele organisaties in de stad. En die hebben dat ook volop opgepakt. Het probleem is dat het proces daaromheen interactief is en dus intensief. Een dergelijk intensief kan de raad niet zelf uitvoeren, dat is een taak van het college. 

Daar komt bij dat de eisen waar de plannen aan moesten voldoen niet erg helder waren. En de eisen zijn ook nog eens in de loop van het proces aangepast. Het financiële kader was bijvoorbeeld erg vaag. Behalve dan dat er in de gemeentebegroting eigenlijk nergens ruimte was voor incidentele of structurele financiële steun. Al met al heeft de gemeenteraad verwachtingen gewekt die we niet waar hebben kunnen maken.

Het Deventer Verhaal lag op een belangrijk moment met zichzelf in de knoop. De organisatie kwam onvoldoende van de grond. Pas nadat een nieuwe directeur (Garrelt Verhoeven) was benoemd, kwam er weer leven in de organisatie. Het Deventer Verhaal kwam na de zomer met een goed museaal concept voor het speelgoedmuseum. Maar dat was veel te laat en helaas is het onvoldoende tot stand gekomen in overleg met de plannen Speelplein en Speeldoos. Bovendien kwam Deventer Verhaal onverwacht met een nieuwe locatie (het oude kantongerecht) op de proppen, di niet getoetst is aan de eigen eisen.

De initiatiefnemers valt eigenlijk weinig te verwijten. Ze hebben gedaan wat is gevraagd. Ze hebben initiatief getoond, verbinding gezocht met andere organisaties, businessplannen opgesteld, vernieuwende ideeën aangedragen. Ze hadden alleen de pech dat college, raad en Deventer Verhaal het hebben laten afweten op een cruciaal moment.

De oplossing is volgens ons dat de regie komt te liggen waar het hoort: bij het Deventer Verhaal. Deventer Verhaal mag bedenken waar, hoe en met wie een nieuw speelgoedmuseum vorm moet krijgen. Maar dan moet de gemeenteraad wel geld beschikbaar stellen: eenmalig en structureel. En in een krappe begroting is het voor ons van belang waar dat geld vandaan komt. Bij het debat in de raadstafel hadden wij al aangegeven dat wij goede dekking belangrijk vonden. Bij de begroting bleek dat de dekking die de coalitiepartijen hadden bedacht niet op orde was. Er is geld "geleend" uit een reserve die is bestemd voor een investering in de lokale economie. De economische partners waren daar erg boos over. Voor ons reden om het besluit niet te steunen.