Een thuis, weemoed en goede hoop
Sommige dingen wennen heel snel en aan sommige dingen zal ik nooit wennen. Ik realiseer me ook dat ik hier soms makkelijk praten heb. Ja, we zitten allemaal thuis, maar ik heb een prettig huis. Ja, het voortgezet onderwijs blijft nog even volledig digitaal, maar mijn jongens redden zich ermee en we hebben de digitale middelen ervoor. Ik mis de bezoeken aan mijn ouders en andere familie, maar gelukkig zijn er nog geen mensen ziek in mijn naaste kring. Daarmee ben ik me heel erg bewust van mijn verantwoordelijkheid naar anderen toe.
Afgelopen weken heb ik een aantal keren contact gehad met de werkers van het Leger des Heils die contact hebben met de dames die op de Bokkingshang werkten. Zij kunnen hun werk niet meer doen, maar komen daardoor ook acuut in de problemen. Ze hebben geen inkomen, maar vaak ook geen onderdak meer. Het Leger des Heils heeft deze week een actie met Beam, EO Metterdaad en Eva getiteld ‘Code Rood’. Een financiële actie om de mannen en vrouwen die hierdoor op straat staan (letterlijk) te helpen. Zelf liep ik er tegen aan dat de dames (in Deventer betreft het alleen vrouwen), om verschillende redenen van de noodmaatregelen geen gebruik kunnen maken. En ik maar denken dat het een gewoon beroep was geworden, en dat als je premie betaald en bij de KvK staat ingeschreven, alles goed geregeld is. Helaas is niets minder waar. Samen met de werkers van het Leger des Heils proberen we voor deze vrouwen een oplossing te vinden en gelukkig wordt er in het stadhuis heel goed meegedacht en meegezocht naar een passende oplossing. Ik ben blij dat we met het Leger des Heils oren en ogen op de straat hebben, zodat we knelpunten ook goed aan kunnen geven bij de wethouders.
Daarnaast hebben wij ons als ChristenUnie Deventer ook aangesloten bij #Nietalleen. We waren al partner van Stichting Present en daar is dit een mooie aanvulling op. Het is mooi om te zien dat mensen hun verantwoordelijkheid nemen en willen omzien naar elkaar. Hoe dat eruit ziet kan heel verschillend zijn. Van zorg taken tot kleine klusjes, tot aandacht geven door met elkaar te bellen of een kaartje te sturen.
Aan de andere kant wil ik mensen die zich alleen voelen, niet gezien voelen, ouders die een luisterend oor of praktische hulp nodig hebben aanmoedigen: meld je aan, bel iemand, laat het weten. Het is niet gek als je het in deze tijd niet alleen kunt.
De verantwoordelijkheid die ik voel, gaat verder dan NL alleen. Samen met een aantal andere raadsleden heb ik de wethouder in Deventer gevraagd wat wij kunnen betekenen voor de vluchtelingen kinderen die onder erbarmelijke omstandigheden wonen in de Griekse vluchtelingen kampen. Kinderen die daar zonder hun ouders zijn, of hun ouders daar hebben verloren. Landelijk wordt gezegd dat Nederland daar niets aan kan doen. Meer dan 30 gemeenten hebben aangegeven best een aantal kinderen te willen opvangen. Ik hoop dat Deventer zich daar bij aansluit en dat wij naar draagkracht van onze gemeente een bijdrage kunnen leveren hieraan (lees meer over dit standpunt via Paul Blokhuis: https://www.christenunie.nl/blog/2020/04/23/Een-plek-om-thuis-te-zijn?) Er is een antwoord gekomen op de vragen vanuit Burgemeester en wethouders, deze kunt u lezen in bijgevoegde Antwoordbrief opvang Vluchtelingen. Door deze antwoorden hebben wij goede hoop dat onze gemeente een plek heeft voor deze kinderen!
Dit zijn zo de dingen die mij bezig houden. Als u tegen dingen aanloopt die we beter kunnen regelen in onze gemeente, laat het vooral weten. Voor nu blijf gezond, blijf thuis…. Gods zegen gewenst.
Henrike Nijman, fractievoorzitter ChristenUnie Deventer
